1954

З ім пазнаёміўся я ў Энску
За год да гэтае вайны...
Спяваў на сцэне млява Ленскі
Пра залатыя дні вясны.

А ён, укормлены, ружовы,
У асалодзе анямеў,
I выгляд крышачку маржоны
У гэты час сусед мой меў.

Калі ж заціх далоняў плёскат,
Пагардліва скрывіў губу:
— Нішто... А ўсё-ткі не Казлоўскі
I развітаўся: — Я бягу!

I ўжо, здавалася, не рады
Ён быў канцэрту, аж сцямнеў:
— Гарым, браток, ізноў нарада
У адзінаццаць у мяне.

I сапраўды — з яго канторы
Трохпавярховай да зары
Валіў казбечны дым угору
I словы чуліся: — Прарыў!

— Мабілізуемся і штурмам
Любыя крэпасці змяцём! —
Суседа голас гнеўны, бурны
Быў за вярсту усім чуцён.

Зжаўцела белая папера,
Завяў пракураны актыў,
А ён грымеў:
— Заўжды наперад!
— На прыступ, слаўны калектыў!

I так заўсёды і усюды

Дзень добры, Кіеў, непаўторны Кіеў!
Я палюбіў твой воблік з даўніх дзён.
І вось ізноў таполі трапяткія
Па-нада мной рассыпалі свой звон.

Яшчэ ў Дняпры мігцелі ціха зоркі,
Дымок ледзь-ледзь бруіўся ад вады,
Я з вышыні Ўладзімірскае горкі
Зноў аглядаў праспекты і сады.

І сэрца нешта сціснула да болю:
Сустрэўся, Кіеў, сёння я з табою
Пасля разлукі доўгай і цяжкой,
Таму і стаў радней мне воблік твой.

А мо таму, што у зямлянцы цеснай
Мне з Кіева таварыш ціха пеў
Пра ведарэчка песню. Гэтай песні
Я падпяваў, хоць голасу не меў.

Тады адзін другога сагравалі
I дружбай, і ўспамінам.
А калі
Цішэй было на фронце, — гаравалі
Аб нашай запалоненай зямлі.

Даўно разбіты вораг.
Нават каскі
Чужынцаў
Засмактаў дняпроўскі іл...
Хаджу я на світанні, як па казцы,

Не раве, не стогне Днепр шырокі,
Зоркі ў Кіеў па рацэ плывуць.
Думаю аб той, аб чарнавокай,
Хоць не знаю, як яе завуць.

Я не к ёй прыехаў на спатканне.
З Міншчыны, з далёкага сяла,
Да магілы Кабзара у Канеў
Песня Кабзара і прывяла.

Сэрца зберагло навек той вечар:
Недзе ў стэпах дзень спякотны гас,
За Дняпро глядзеў з гары Чарнечай
З думаю суроваю Тарас.

Ні пра што ні ў кога не пытаў я,
Прагна углядаўся ў краявід.
Юная настаўніца з Палтавы
Раптам заспявала «Заповіт».

Тонкая, чарнявая, з касою —
Пра такіх Кабзар пісаў не раз, —
Светлаю дзявочаю красою
Ты тады зачаравала нас.

А мяне за ўсіх, напэўна, болей...
Пра такіх пісаў ён? Можа, й так.
Ды тваю не параўнаеш долю
З доляй Кацярынінай ніяк.

Песню падхапілі мы і кручы,
З лісцяў кроплі падалі расы.

Ох, як не люблю запаўняць я анкеты!
І хто гэта выдумаў столькі анкет?
Дай волю анкетам — звядуць нас са свету
Дазнаннем, накшталт:
Чым займаўся твой дзед?

I дзе я народжаны, ці ўзнагароджаны...
Я сёння даю самы важны адказ:
Я вершы пішу, бо душа растрывожана
Любоўю і болем за кожнага з вас...

Адзін пра Адэсу, другі пра Смаленшчыну
Да скону ўсё піша, а трэці пра лес.
А што мне рабіць, калі мне не завешчана
З маленства ніводнай, ніводнай з Адэс?

Я ведаю: родная хата ўсім дорага —
Бярозка на ўзгорку, дзіцячы ручэй.
А хата мая была скрадзена ворагам
З калыскі, з яшчэ невідушчых вачэй.

Дзяцінства маё — ўсё цяплушкі ды прыстані.
Юнацтва — на змену раёну раён.
А дзе ён, мой кут?
I плывуць прамяністыя
Дарогі радзімы да сённяшніх дзён.