Вечны агонь

Кудлатая хмара над Мінскам павісла,
Счарнела у змроку асенняя Свіслач,
Пакрылася лісцем.

Вада ў жоўтых латках. А вецер халодны.
А парк абгладаны здаецца галодным.
На вуліцах — слота.

На мокрым асфальце — рыканне і клёкат.
А я ўсё гляджу, як трапеча далёка
Агонь непагасны.

Нібы партызаны на плошчы туманнай
Расклалі агонь, перавязваюць раны
I лічаць патроны.

У гэткую слоту яны галадалі,
Ірвалі блакаду і сэрцы аддалі
За шчасце Радзімы.

А сёння навекі застылі ў граніце
I бронзе.
Прашу, перуны, не грыміце
Над полымем Вечным.

Сабраны ў агні гэтым іскры пажараў,
Пякучая помста і чырвань штандараў,
Прабітых жалезам;

I белая ярасць сцюдзёных маланак,
I гнеўныя вочы удоў-партызанак
Над трупамі паўшых.

I свецяць вянкі чалавечаю ласкай
Каля абеліска.
Асеннія краскі
Жалобаю пахнуць...

Не трэба трывожыць цяжкія ўспаміны.
Хай славіцца дзень нашых подзвігаў мірных
I дзень наш наступны.

Пры Вечным агні людзі шчасце убачаць.
А полымя плешчацца сцягам гарачым
I іскрамі вее.

Каму заляцяць тыя іскры у сэрца,
Яно не счарсцвее ў таго аж да смерці
I не зледзянее.