1961

Пастукала сэрца
У клетку грудную:
— Мне сумна у клетцы,
Ты чуеш?
— Чую.

Чаго, неспакойнае,
Ты захацела,
Чаго, непакорнае,
Ты затрымцела,
Сэрца маё?

— Як быць мне з пакутай,
З тугой пякучай,
Калі я прыкута
Да той, пявучай
Дзяўчыны?

Ты мне пра радасць,
Я — ва ўспаміны,
Ты — на нарады,
Ты — на парады,
Я — міма, міма...

— Той колас зжаты.
То не каханне,
То зорак жарты
I калыханне
Начнога лісця.

Сябе любіла,
Сябе ляпіла,
Высокі церам
З другім купіла.

Яе сяброўства —
Нібы бяроста:
Успышка. Цемра.
Ні зор, ні церама.

Маўчы лепш, сэрца.
А будзеш гэткім —
Зламаю рэбры,
Выпушчу з клеткі.

Ідзі, бадзяйся
За ёю вечна,
Я ж застануся
Лепш бессардэчным.

Што? Жыць без сэрца
Не маю права!
Мне не дазволяць
Людскія справы,
Людскія вочы,

Кудлатая хмара над Мінскам павісла,
Счарнела у змроку асенняя Свіслач,
Пакрылася лісцем.

Вада ў жоўтых латках. А вецер халодны.
А парк абгладаны здаецца галодным.
На вуліцах — слота.

На мокрым асфальце — рыканне і клёкат.
А я ўсё гляджу, як трапеча далёка
Агонь непагасны.

Нібы партызаны на плошчы туманнай
Расклалі агонь, перавязваюць раны
I лічаць патроны.

У гэткую слоту яны галадалі,
Ірвалі блакаду і сэрцы аддалі
За шчасце Радзімы.

А сёння навекі застылі ў граніце
I бронзе.
Прашу, перуны, не грыміце
Над полымем Вечным.

Сабраны ў агні гэтым іскры пажараў,
Пякучая помста і чырвань штандараў,
Прабітых жалезам;

I белая ярасць сцюдзёных маланак,
I гнеўныя вочы удоў-партызанак
Над трупамі паўшых.

I свецяць вянкі чалавечаю ласкай
Каля абеліска.

Яго зруйнавалі антычныя варвары
Цяжкою рымскаю лапай.
Дажджы і сонца руіны выварвалі
Дваццаць стагоддзяў запар.

Жаўцеюць самотна каменныя соты,
Капаюцца археолагі...
Вайною стаялі на гэтых высотах
Мае і туніскія ворагі.

Сам Ромель стаяў тут, схуднелы і стрыманы.
Наском парыжэлага бота
Гісторыю кратаў,
Зайздросціў рымлянам,
Хваліў у душы іх работу.

I, пэўна, тупой мазгаўнёй вырашаў ён:
Калі ім зямля пакарыцца, —
Пакінуць руіны Смаленска, Варшавы
I Мінска стагоддзяў на трыццаць.

I гэтак было б, каб мы іх не разбілі,
А мы іх разбілі, развеялі,
Каб людзі усюды рабілі, любілі
I ў дружбу братэрскую верылі.

Капацца я ў хламе вякоў не люблю,
Знаёмлюся з новымі фактамі:
Дзе танкамі Ромель калечыў зямлю,
Аруць нашы мінскія трактары.