1957

Паміраў у санбаце наш друг дарагі,
Ён ведаў, што памірае.
Паклікаў голасам, поўным тугі,
Сяброў з пярэдняга краю.

I перш чым сэрца замоўкнуў стук,
Аддаў ён таварышам з роты —
Аднаму партсігар, другому муштук,
А мне свой адрас і фота.

У вёску яго не хадзілі лісты:
Стаяла яна па-пад Бугам...
А потым і Буг перабраўся ў тыл,
І волю трэ выканаць друга.

Лягчэй у баі цэлы месяц мне быць,
Чым сёння пастукацца ў хату,
У матчыным сэрцы надзею забіць,
Стаяць і маўчаць вінавата.

Я самую доўгую выбраў з дарог,
Ды вунь каміны ўжо дымяцца...
Вайна, вайна...
О, не дай вам бог
Прыйсці замест сына да маці.

                                       Петрусю Броўку

1

Ад ціхай Прыпяці, ад Сожа
Мы па Дняпры плылі не раз
Да Днепрагэса, Запарожжа;
Не раз адведалі Данбас.

I нам да самай дробнай рыскі
Знаёмым, родным Кіеў стаў,
Дзе сам Максім Тадэіч Рыльскі
Нам вершы дзіўныя чытаў;

Дзе песні звонкія Малышкі
Краналі шчырасцю сваёй;
Дзе нам сябры дарылі кніжкі,
Што пахлі стэпам і вясной.

I мы ўжо думалі, што знаем
Зямлю цудоўную братоў,
Пакуль не ўстаў за небакраем
З высокім імем горад Львоў.

Здзівіў ён нас красою строгай,
Кіпеннем паркаў і садоў.
Тут крыжаваліся дарогі,
Тут бачна шмат чужых слядоў.

Яго ірвалі злосным біўнем
I польскі пан і Ватыкан,
Вось тут загінуў незабыўны
Наш мужны друг, наш брат Галан

Яе прывезлі слаўныя майстры
З вялікай Волгі, з горада герояў
Для Беларусі, роднае сястры,
Гарачай будаўнічаю парою.

Той момант сэрца кожнага крануў —
Наш добры госць, з харошым тварам муляр,
Умураваў цагліну у сцяну,
Каб новы дом віхуры не садзьмулі.

Замоўк на міг шумлівы горад мой,
I сонца засвяціла ярка, ярка,
Калі рука злучылася з рукой
У поціску, як дружбы нашай арка...

Заселены даўно высокі дом.
У хвілю вольную ці як агорне скруха,
Вясной і восенню, і раніцай і днём
Адведаць я люблю яго, як друга.

Расхопяць вокны золата зары,
Гудкі, каго патрэбна ім, паклічуць, —
I ў гэты час выходзяць жыхары
З рабочым заклапочаным абліччам.

Прыйду пазней — другі, больш чынны лад,
Машыны тут спыняюцца з разгону...
Жыве наш дом!
I я ад сэрца рад