Петрусю Броўку
1
Ад ціхай Прыпяці, ад Сожа
Мы па Дняпры плылі не раз
Да Днепрагэса, Запарожжа;
Не раз адведалі Данбас.
I нам да самай дробнай рыскі
Знаёмым, родным Кіеў стаў,
Дзе сам Максім Тадэіч Рыльскі
Нам вершы дзіўныя чытаў;
Дзе песні звонкія Малышкі
Краналі шчырасцю сваёй;
Дзе нам сябры дарылі кніжкі,
Што пахлі стэпам і вясной.
I мы ўжо думалі, што знаем
Зямлю цудоўную братоў,
Пакуль не ўстаў за небакраем
З высокім імем горад Львоў.
Здзівіў ён нас красою строгай,
Кіпеннем паркаў і садоў.
Тут крыжаваліся дарогі,
Тут бачна шмат чужых слядоў.
Яго ірвалі злосным біўнем
I польскі пан і Ватыкан,
Вось тут загінуў незабыўны
Наш мужны друг, наш брат Галан...
Ажыў у сэрцы з новай сілай
Бяссмертных вершаў гнеўны жар,
Калі прыйшлі мы да магілы,
Дзе спіць вялікі камяняр.
I не маглі мы не праехаць
Туды, дзе нарадзіўся ён;
Дзе і па сёння носіць рэха
Ягоны голас, нібы звон.
Навек Франка злілася слава,
Агонь нягаснучых радкоў
З рабочай славай Барыслава,
Са светлым лёсам землякоў.
I на яго святой сядзібе,
Дзе час аб ім легенды звіў,
Пяць груш і яблынь пасадзілі
Мы ў гонар дружбы і любві.
I пастаялі ў задуменні,
І пажадалі без прамоў,
Каб прырасло мацней карэнне,
Як наша прырасла любоў
Да гэтых ніў, да гэтай хаты,
Дзе мы ў гасцях з табой былі,
Да вольных сонечных Карпатаў,
Да украінскае зямлі.
2
За Стрыем хмары на горы леглі,
У Закарпацце дарога бегла.
Пад хмары бегла, круціла петлі,
Туман курыўся з цяснін няветлых.
Наўкол смугою лясы спавіты,
Чуцён здалёку напеў трэмбіты.
На перавале кастры гарэлі,
Нас хлебам-соллю браты сустрэлі.
Браты, што многа спазналі гора,
Што вызвалялі з няволі горы.
Нас частавалі шчыра, ад сэрца,
Печанай бульбай з брынзай і перцам.
О, Верхавіна, свеце мой мілы,
Маё ты сэрца запаланіла.
У палон забрала, зачаравала
У сініх горах на перавалах.
А ў Закарпацці гуляла сонца,
Сок вінаградны цёк на старонцы.
Ён цёк, гарачы, і ў нашых жылах,
I мы спявалі: свеце мой мілы!
Якія сэрцы, якія людзі!
Тут раз пабудзеш — век не забудзеш.
Сякуць хваіны — аж ходзіць рэха,
Плыты ганяюць па быстрых рэках.
А на далінах пшаніцу сеюць...
Карпаты ў далях для ўсіх сінеюць.
На Верхавіне і ў Закарпацці
У кожнай хаце цяпер багацце.
Хто ходзіць сумны з душой іржавай, —
Паедзь, паслухай песні Іршавы.
Адразу знікне настрой паганы,
Як заспяваюць чатыры Галі...
У снах так часта цяпер я бачу
Адной гуцулкі пагляд гарачы;
Карыя вочы, сінія горы,
Быстрыя рэкі, ясныя зоры.
