1937

Адгрукаў гром. Адгаманіла лета
На мове зор малінавых і кветак.
Там, дзе гулі пшаніцы і жыты,
Стаяць снапы, як рыжыя браты.

Б’е жарабок падковай. Поўны воз
Гатоў адплыць да вёскі. Рып калёс,
I хлебны пах зямлі, і гэты вечар —
Гавораць мне аб шчасці чалавечым.

А неба сінь глыбокая, як вочы
Маёй любімай. Я павольна крочу
Туды, дзе гай спавіў зялёны дым
I птахі звоняць на усе лады.

Хусцінка белая мільгнулася і знікла
Паміж арэшын.
Любая, чакай!
Давай з табой паслухаем, як гай
Спявае песню нам на мове звыклай.

Прысядзем да бяроз. Мы маем права:
Багаты ураджай глядзіць з паважных коп —
Усё гэта брыгады нашай справа,
Мы вырасцілі хлеб сваёй рукой.

Тваю руку да сэрца прыкладу я:
Упэўненасць і радаспь б'ецца ў ім —
За нашую Радзіму маладую,

Знікла цішыня, і на дарогу
Сыплюцца удары конскіх ног.
Едзем паўз бярэзнік беланогі,
Што ў расе на досвітку прадрог.

Не паспелі мы нагаварыцца,
А ўжо птушкі першыя звіняць.
Заспявай і ты, мая сястрыца,
Песню надыходзячага дня!

Спаць зусім не хочацца. А росы
Паліваюцца святлом, зірні!
Я такі святочны, нецвярозы
Ад тваіх усмешак, як зарніц.

А табе няхай сабе здаецца,
Што ад свежых подыхаў лугоў,
Ад гамонкі гаю... Маё сэрца
Поўна аж да самых берагоў.

Што ж ты не спяваеш? Задрамала?
Ціха, гаю, ціха! Можа, зноў
Ёй прысніўся горад, бо нямала
Светлых думак у яе і сноў.

Вось і промень першы залаціцца,
Каб твой сон юнацкі абагрэць.
Хутка горад. Спі. А я, сястрыца,
Песеньку паціху буду пець.