Слухаючы «Перапёлку»

Адціснуты зоркі пад самую столь,
I неба ў арэнду гарою забрана.
Узровень над морам — 3100.
Тут наша застава.
Тут землі Ірана.
Тут скалы чырвоныя,
Снег, як віно.
Не бачыў ніколі такіх краявідаў я.
На цыпкі прыўстанеш — і добра відно
Галодную і шматпакутную Індыю.
Зірнеш у цясніну —
Не ўбачыш і дна.
Пад вокнамі хмары блакітныя тоўпяцца.
А ўвечары зоркі заходзяць да нас,
Вядома, суседкі —
Цікавяцца хлопцамі...
Быў вечар.
У хаце глінянай са мной
Сядзеў каля радыё
Друг мой мінчанін,
Хрыпеў рэпрадуктар і трызніў вайной.
Змяркалася.
Сонныя горы маўчалі.
Мы прагна лавілі Маскву,
А затым
Цымбалы далёкія хтосьці пакратаў.
I рамтам дыхнула жнівом залатым,
I матчынай ласкай,
I нейкаю стратай.
А голас чароўны з тугою звінеў
Пра птушку маленькую з хворымі грудкамі.
Сціскаў нашы сэрцы журботны напеў,
I вочы хавалі за дым самакруткі мы.
I скалы знікалі, шумелі бары,
I мы ўжо ляцелі з чужыны дадому:
«А помніш тэатр на Траецкай гары?
А гэту актрысу?» —
«Ну як жа, вядома!» —
«А нашы дзяўчаты!
А парк у нядзелю!
А фільмы, якія мы ў «Зорцы» глядзелі!»
Кажу, пахіліўшыся, ціха дружку:
«А піва, якое было на ражку!»
Мы помнілі ўсё, чым сталіца жыла —
То песня зрабіла далёкае блізкім...
Маленькая птушка сыпнула з крыла
На сэрцы нястынучым попелам мінскім.