Бутэлька цынандалі

Вецер, можа, з Інда, можа, з Ганга,
Апаліў спякотаю мой твар.
Разлажыў купец на нізкім ганку
Свой пярэсты дробязны тавар.

З усяе планеты грэшнай заваль
Зборышчам музейным тут ляжыць:
Шапка мараканскага зуава,
Чоткі, залінгенскія нажы,

Шофераў ангельскіх рукавіцы,
Сіняе з Манчэстэра сукно,
Даўнія марозаўскія сітцы,
Статуэтка «Закаханы гном»;

Кнігі, друкаваныя ў Бамбеі,
Гума — заплаці і тыдзень жуй,
Здымкі Нью-Йоркскага сабвея,
Дугласа Фербенкса і Менжу;

Дываны персідскія, пярсцёнкі,
Копія з Гагена, ром і бром,
Абразы армянскія і тонкі
Звонкага Саадзі вершаў том;

Пацеркі, вясёлкавыя шалі,
Дарагіх гадзіннікаў гара...
Купчык далікатна запрашае:
«Пане афіцэру, выбірай».

Ведае купец, што грошы маю,
Ёсць чым размачыць салдацкі хлеб.
Абыяка вокам прабягаю
Па замежным розным барахле.

Кніг індускіх я чытаць не ўмею,
Шоўк не для салдата. Дываны?
Гэта — рэч. Усходняй казкай вее.
Вось калі б іх бачыў да вайны!

Будзе яшчэ некалі багатым
Мой адбудаваны новы дом.
А цяпер няма ў мяне і хаты,
Попел не прыкрыеш дываном.

А цяпер гудзе ў далёкіх далях
Па усіх шляхах вайна, вайна...
Я купіў бутэльку цынандалі —
Добрага грузінскага віна.

Не таму, што не было тут лепшых.
Мне ўспамін навеяла яно,
Як жылі мы, як пісалі вершы,
Як пілі вось гэтае віно.

Мы сягоння на чужой чужыне
Сядзем па-сяброўску за сталом,
Пасумуем па сваёй краіне,
Песню «А ў бары, бары» спяём.

А пасля па чары цынандалі
Вып'ем за здароўе тых сяброў,
Што сягоння у далёкіх далях
Б'юцца за Бабруйск і Магілёў.