1980

А восень звоніць у звон свой медны,
I вецер трубіць у доўгі рог...
Ці ты выдатны, ці непрыкметны —
Падбі рахункі ў канцы дарог.

Я, пранізаны наскрозь вятрамі,
I непагодзе асенняй рад.
Іду паціху шляхам вяртання,
Дарогай болю, удач і страт.

Ні пахвальбою мяне не спояць,
Ні раўнадушша ўжо не саб’е...
Каму патрэбна сумная споведзь:
Жыцця другога ўжо не саўеш.

Цяпер і дзень мой такі кароткі,
Бяссоннай ночы няма канца...
Ці памаліцца, як нашы продкі:
«Ва імя сына... духа... айца...»

Што пакаянне і што маленне!
Натоўп не верыць у шчырасць слёз.
А на планеце ўсё менш сумлення,
А болей страху, хлусні, пагроз.

А на планеце ўсім па ракеце
З пякельнай смерцю... Вось і жыві!
Мы ўжо старыя. А дзеці, дзеці...
Няўжо ім попел, рэкі крыві?