1941

Тут просты шлях да самае Масквы.
Абломкі шпал, варонкі ды ірвы...

Адбіта семафорава рука.
Вакзал пусты, як чэрап мерцвяка.

Дождж ападае стрэламі на дах,
Чуваць хаўтурны звон падраных блях.

У калідор, у залу нацякло,
Як светлы жвір, раструшчанае шкло.

На мыліцах стаіць маўклівы дзед,
Чакае на Маскву узяць білет.

Не ведае, не ведае стары,
Што адышоў цягнік апошні на зары.

А ўнук яго з вінтоўкаю залёг
За вадакачкаю, на ростані дарог.

Чакае дзед. I чуе ён здалёк
Цяжкі і незнаёмы нечы крок.

Прасунуўся у дзверы аўтамат,
За ім улазіць насцярожаны салдат.

Вакзал пусты. I раптам злосны крык
Ударыўся у вокны: «Бальшавік!»

На крык прыходзіць тлусты афіцэр,
Бярэ сівога дзеда на прыцэл.

З усмешкаю націснуў ён курок —
I адляцелі мыліцы убок.