Так пачынаецца народны гнеў

Тут просты шлях да самае Масквы.
Абломкі шпал, варонкі ды ірвы...

Адбіта семафорава рука.
Вакзал пусты, як чэрап мерцвяка.

Дождж ападае стрэламі на дах,
Чуваць хаўтурны звон падраных блях.

У калідор, у залу нацякло,
Як светлы жвір, раструшчанае шкло.

На мыліцах стаіць маўклівы дзед,
Чакае на Маскву узяць білет.

Не ведае, не ведае стары,
Што адышоў цягнік апошні на зары.

А ўнук яго з вінтоўкаю залёг
За вадакачкаю, на ростані дарог.

Чакае дзед. I чуе ён здалёк
Цяжкі і незнаёмы нечы крок.

Прасунуўся у дзверы аўтамат,
За ім улазіць насцярожаны салдат.

Вакзал пусты. I раптам злосны крык
Ударыўся у вокны: «Бальшавік!»

На крык прыходзіць тлусты афіцэр,
Бярэ сівога дзеда на прыцэл.

З усмешкаю націснуў ён курок —
I адляцелі мыліцы убок.

Ідзе да вадакачкі афіцэр.
Бярэ унук забойцу на прыцэл.

Кароткі стрэл — і рыжы кат асеў.
Так пачынаецца народны гнеў.