За валдайскімі сопкамі

За валдайскімі сопкамі
Сёлы рускія зноў гараць.
За лясамі высокімі
Плачуць Порхаў і Ноўгарад.

Прыкладу вуха к верасу —
Адгукнецца даль стогнамі.
Чую голас — не верыцца, —
Мяне кліча Эстонія.

Мне народам загадана
Тут шлях куляй пракладываць,
Ненавісную гадзіну
I штыком і прыкладам біць.

Лёс адзін у паходзе ў нас, —
I нідзе не прысталі мы.
Мо за Мінск недзе ў бой ідзе
Наўгародзец ці талінец.

Дарагая Прыбалтыка,
Землі родныя, брацкія!
Годы лепшыя бацькавы
Там палеглі за працаю.

Будзе бой, і праб'юся я
У Прыбалтыку сінюю,
I прыйду ў Беларусь сваю
Сцежкай даўняй, дзяцінаю.