Рыгору Барадуліну
З нас многія прагнуць разумнага,
Сапраўднага і чалавечнага.
А восень, цяжкая і сумная,
Шпурляе ліствой пакамечанай.
З нас многія прагнуць праўдзівасці,
Звычайнай людской натуральнасці,
Для радасці мы нарадзіліся,
А гора ізноў паўтараецца.
I знікнуць адразу дарадчыкі,
I ластаўкі пырхнуць у Крым.
У радасці — звонкая складчына,
У горы — самотна гарым...
Хлусня да хапугі прыцерлася,
Зрадніўся ён моцна з рублём.
Бязлітасным смехам хацелася б
Такога прабіць.
Ці праб’ём?
А можа, пытаннем замажам?
Дадзім адпачыць і радку.
Далей ад кулацкіх замашак —
Па першым нясмелым лядку.
А верш адпачынку не просіць,
Імкнецца да лепшых людзей.
Хай ластаўкі зноўку прыносяць
У дзюбах драбочкі надзей.
