Я гаварыў занадта гучна
Ды і пісаў
занадта гучна,
Пара праўдзівей і цішэй,
Да сэрца нечага бліжэй,
А гэта ў сотні раз цяжэй.
А ці пачуюць,
ці пачуюць?
А што пачую ад другіх?
Усе спяшаць,
усе качуюць,
Адзін другога дрэнна чуюць,
Грызуць свае турботы іх.
Сказаць бы хмурнаму суседу:
Заходзь,
расказвай мне пра беды,
Давай пакурым,
пасядзім,
На рэчаіснасць паглядзім.
Чаму наш час
нервовы, тлумны,
Чаму парою
мы прыгорблены,
Чаму так многа недадумана,
Чаму так многа недароблена?
Ды не заву,
а сам сяджу,
Сябе бязлітасна суджу,
Пасля бяруся за другіх —
Сваіх калегаў дарагіх.
Той хлусіць,
гэты прытвараецца,
А той над градкамі заціх —
I вось няма ўжо
з кім параіцца,
I вось няма куды зайсці.
Той знемагае у палаце,
А той ад славы ачмурэў.
Няўжо ў сяброў я веру страціў?
Цішэй, цішэй
мой хатні гнеў.
Яны ні ў чым не вінаваты,
Яны такія,
як і ўсе;
Іх, слаўных, грэшных, дзіўнаватых,
Жыццё шалёнае нясе.
Ты сам спагадлівей зрабіся,
Ты сам такое напішы,
Каб узняліся трохі высі
I пасвятлела на душы.
