Вока снайпера

У вока снайпера, нібы у дом прасторны,
Заходзяць дрэвы, хмары, вечар зорны,
I лёгкі цень птушынага крыла
З разлоту дзеліць вока напалам.

Хацеў бы снайпер у маленькай знічцы
Адразу пазбіраць усіх сяброў,
Муры высокія любімых гарадоў,
Сады, лугі, азёры і крыніцы.

Ды толькі белы яр
I снег навокал,
Ды чорны гад паўзе з кустоў у вока.

Умомант вейкі, быццам абцугі,
Заціснулі гадзюку.
Бліскавіца.
Сцюдзёныя блакітныя снягі
Засыпалі двухсотага арыйца...

I зноў адкрыта снайперскае вока
Для птушак, дрэў, сяброў і зор высокіх.