На Пулкаўскіх вышынях

На Пулкаўскіх вышынях — цішыня.
Героі спяць у могілках-акопах.
Тут у пустыя трубы тэлескопаў
Глядзіць сузор'е сіняе да дня.
Яно прывыкла бачыць штоначы
Праз шкло — жывое вока астранома,
Якому звычкі зор усіх вядомы
I таямніцу можна даручыць.
Сузор'е над руінамі вісіць
Самотнае. I хто раскажа зорам,
Што быў тут вораг, што імкнуўся вораг
Не толькі вока — шчасце пагасіць.
Героі спяць. Мо перад смерцю ім
Хацелася і цішыні, і зораў
На тым мерыдыяне, за каторы
Яны палеглі. Чэсць і слава ім!
А днём тут — цесляры і кавалі.
Славуты дом адродзяць ленінградцы,
I хутка, хутка зоры загарацца...
У воку астранома, як калісь.