Камсамолец з Расоншчыны

Везлі камсамольцаў Нямеччыну,
Задыхаўся ад людзей вагон.
Твары ўсе бядою пакамечаны
У землякоў,
Ды толькі не ў яго.

Ён рашыў:
Ці куля, ці змаганне.
Толькі б гэта людзям зразумець...
Сціснуліся...
Не чутно дыхання...
У акенца ён палез па смерць.

А дарога гнала ўдаль вагоны
I жалезным плачам аж гула.
Пачарнела ўся зямля ад стогну,
А яму загінуць не дала.

Ён, разбіты, ледзь не паламаны,
Сцяўшы зубы, вецер волі піў.
А з нябёсаў зорка палымяная
Хлопцу ўсё шаптала: «Пацярпі...»

Будзе цяжка, будзе вельмі горка,
Будзе па-геройску злыдняў біць.
I з нябёсаў родных тая зорка
Будзе ўсё жыццё яму свяціць.