I няма каго нам папракаць —
Быт стары эпоха раздрабіла.
Развучыліся мы коней запрагаць,
Не адрознім панарад ад біла.
Мы з нагі не збіліся нідзе,
I не нам за старызну чапляцца.
Толькі трутняў шмат яшчэ гудзе
Над зямлёй людзей, над нашай працай.
Бо, «з другога боку, ёсць у нас», —
Гэта я казаў ці вы казалі?
Мы хавалі ўласніцтва не раз,
А яно ізноўку выпаўзае.
Людзі робяць, як ва ўсе часы,
А другія век жывуць улегцы.
Ім бы толькі славу для красы,
Ім бы за стырно ды ў рукі лейцы.
Нахапаць паболей барахла,
Лепш пажыць, смачней папіць, паесці,
Пакадзіць начальству,
З-за вугла
Друга аглушыць,
Вышэй пралезці.
Спрытны чмут не любіць сеяць, жаць,
Ён на хлебным месцы прымасціўся
I лагодна можа разважаць
I пра «Песняроў» і пра Маціса.
Стараваты сыты галасок,
Ён наскрозь фальшывы і ілжывы.
Яго поіць не з бярозы сок —
Прагнасць, бессардэчнасць і нажыва.
«Я табе, ты мне — яго закон, —
Гні сяброў і гніся сам, дзе трэба,
Ды трымай язык свой пад замком
I не вер сябрам, зямлі і небу...»
Хочацца пра іншае пісаць,
Ды занепакоены я шчыра,
Што няма каго нам папракаць
I смяюцца трутні над сатырай.
