Дарога

Ад наіўнасці бязмернай
У трыццатыя гады
Мы пісалі ўсе пра вернасць,
Пра каханне ды сады.

А жыццё — настаўнік строгі —
Праз пажары павяло,
Абвіло мяне дарогай,
Сэрца болем наліло.

I ў бязлітаснасці гэтай
З горкім прысмакам рабін
Ёсць закон галоўны свету:
Лепш рабі, мацней любі.

Нашы доўгія дарогі...
Сам сябе не раз пытаў:
Ці далучаны хоць трохі
Да людскіх вялікіх спраў?

На дарогах людзі, людзі...
Там касцёл, а тут мячэць...
Сэрца ў грукаце і гудзе
Пачало крыху мякчэць.

Легла ўсё да сэрца блізка:
Колас буйны і тугі,
I усмешка, і калыска,
I асеннія стагі.

Свет мой добры, свет вар’яцкі,
З новай сілай прагну жыць.
Толькі б сонца, толькі б праца,
Толькі б слухаць капяжы...

Старасць — не замілаванне,
Не чуллівая сляза.
Падступае хваляванне
К сэрцу вастрынёй ляза.

Нас не скруціць боль і роспач:
Кожны жыў з нас за траіх.
Я гляджу на хлопцаў рослых,
Што чакае заўтра іх?

Будзь, зямля, ім маці добрай!
Веру: з гэтых хлапчукоў
Многа вырасце падобных
Да сяброў-франтавікоў.