Далёкія станцыі

 
                           Максіму Танку

Па наіўнай і смешнай звычцы
Мы сябе юнакамі лічым.

Лічым мы сябе юнакамі,
А цяжкія лічбы гадоў
Пераспелымі жалудамі
Ападаюць са стукам на дол.

Колькі, дружа, табе — за трыццаць?
Мне прагрукала дваццаць сем.
Самы раз бы цяпер пахваліцца
Добрым пудам салідных паэм.

Ды паэм напісаў я нямнога.
Пэўна, лёс мне гэтак судзіў —
Не па рыфмах, а па дарогах
У паходных калонах хадзіць.

Не з адным я пагутарыў горадам,
Сёл, дарог і вятроў не злічыць,
Я свой лёс і надзеі гордыя
З лёсам арміі нашай злучыў.

Запытай паравоз, што з Асташкава
На Калінінскі фронт мяне вёз.
Пра бамбёжкі, пра страты цяжкія
Той раскажа табе паравоз.

Запытай у блакітнага Ільменя,
Як мы спалі на снезе пад мінамі.
Праўды горкае не заслоніць
Пра галодныя дні мае Слонім,

А пра кулі — гомельскі лес,
А пра дым і агонь — Смаленск.

Каля рэек сталёвых я стану
Ці паклічу праз мачты лясоў, — 
Адгукнуцца далёкія станцыі
Мільёнамі галасоў.

Толькі гляну удалеч — і пырскамі
Дзьмухне вецер у твар малады
Чарнаморскай, і каспійскай,
I балтыйскай салёнай вады.

Толькі ў памяці крыху парыюся, —
Зашумяць між маіх радкоў
Тэгеранскія кіпарысы
З завушніцамі маладзікоў.

Хоць няма ні часіны спакою нам —
Гул вайны на зямлі не сціх, —
Гэта шчасце:
Сумленным воінам
Па зялёнай планеце ісці.

А з паходу дадому вярнуся, —
Пра сваіх гераічных сяброў,
Пра сузор'е зямных гарадоў
Раскажу дарагой Беларусі.

А далей — сівізна ляжа дымам,
Нас ад старасці будуць лячыць.
Што ж тады?
А сябе і тады мы
Юнакамі будзем лічыць.