Беларускія шрыфты

Мы адступалі з Бранскага паспешна,
Машыны буксавалі у гразі,
I навісала тая непазбежнасць,
Калі ці памірай, ці дрот грызі.

I трэба ж нам было перавярнуцца,
Шрыфты, вярстаткі — у начную гразь.
А ў Мінск за імі нельга нам вярнуцца...
Крычым: «Аб’едзь ці на падмогу злазь».

Няхай шафёры крыюць хрыплым матам,
I цягнецца там хтось да кабуры,
А ты на плашч-палаткі, як зярняткі,
Ўсё да апошняй літары, збяры.

Асенні вецер звар'яцела гойсаў,
Пякло душу: «Няўжо не давязём?»
I рускі наш таварыш Віктар Гольцаў
Мачаў далоні ў тлусты чарназём.

Сабралі, і давезлі, і адмылі ўсё
Старанна газай
Для наборных кас,
I ў Беларусь, дзе ўся зямля дымілася,
Газета наша даляцела ў час.