Ілюзіі, ілюзіі...

Ілюзіі, ілюзіі...
Як густа вы наслоены!
Травы не бачу ў лузе я,
Хаджу занепакоены.

Сады. Сланечнік з макам.
Кругом асабнякі.
Не сенам — пухам мяккім
Набіты сеннікі.

Мяшчанства атлусцелае
I тук, і сок тут чэрпае.
I думаю дзень цэлы я
Пра гэта племя чэрствае.

Пра іх няпраўды вечныя,
Што праўдай прытвараюцца.
Тут справы чалавечыя
У смех ператвараюцца.

Тут баязліўцы хцівыя
Глядзяць на нас героямі.
Халтуршчыкі пачцівыя
Сігнуць уверх настроены.

Ці не зашмат надзьмутага,
Бязлітаснага, прагнага?
Уласнасць каламутная
Засмокча многіх багнаю.

Я ім не прапаноўваю
Нішчымныя пайкі...
Каб жыў народ па-новаму,
На смерць ішлі палкі.

Мае гады — не лёгкі пух,
Даўно юнацтва страчана...
А ўсё было: і луг, і друг,
I галасы дзіцячыя.