Вухналі

 
Зноўку тупаць давядзецца,
Падышла, відаць, пара,
Ад дзіцячага вядзерца
Да дзявочага вядра.
         Там я трохі прыпынюся.
         Не зганю хоць смагі той,
         За навуку пакланюся
         Кузні чорнай і старой.
Ад світання да абеду
Малаткі у ёй гулі.
З той пары я добра ведаў,
Што такое вухналі.
         I зязюлі там кувалі,
         І на кожнае «ку-ку»
         Кавалі, брат, забівалі
         У падкову па цвіку.
А ў мяне па кожным разе
Сэрца — як шалёнае...
Кавалёва цурка Казя —
Каснікі чырвоныя —
         Ім прыносіла аладак,
         Сыраквашы ў гладышы...
         Пахне грэчкаю на лядах,
         Сонца з мёдам на душы.
А далей зязюлі сховы,
Дурнап'ян і буякі.
Тут ні следу, ні падковы,
А ігліца — як цвікі.
         Сустракайся і не кайся:
         Мы ж не злыдні нейкія,
         Што ж ты, Казя, Казя, Казя,
         Гасіш вочы вейкамі?
Пагасіла. Назаўсёды...
Друг, прашу — на двух налі!
То не годы, не паходы —
Колюць сэрца вухналі.