Мы выцерпелі
многа,
Нас гора часта мяла.
Для жыхара зямнога
Скупога сонца
мала.
Не трэба
мераць лета
Працягласцю зімоўкі:
«Лепш не пішы
пра гэта,
Пра цяжкасці замоўкні...»
А па якой рацэ
Плыве к нам
столькі пошасці?
Як мельнік у муцэ,
Свет у хлусні
і пошласці.
Сумленныя мы ўсе,
Ды рэдка
дружым з подзвігам.
Рака жыцця нясе
Зашмат струменяў подленькіх.
А як ачысціць муць?
Скажы,
якімі фільтрамі?
Жывуць
і ў вус не дзьмуць
Прыстасаванцы хітрыя.
З іх кожны
быццам б'е
Старое
грозна розгамі,
А сам дабро грабе,
Схаваўшыся за лозунгі.
Па мне дык лепш турботнае
Жыццё, ды без хлусні.
Змарыўся —
плечы потныя
Дажджом апаласні.
Не заімшэй над градамі,
Над скрынямі з дабром.
Працуй,
дружы і радуйся
За наш вялікі дом.
Бо трэба нам
пакінуць
Наследнікам навек
Праўдзівую краіну
Між салаўіных рэк.
